Hani evi terk edip gittiðin gün var ya Sensiz olamayacaðýný anladým da O zaman aramaya baþladým sokaklarda Akþam karanlýðý çökmüþtü doðaya Sokak lambasýnýn loþ ýþýklarýnda Hep seni aradým, dolaþýp durdum Kaldýrýmýn kenarýnda oturan dilenciye Köþe baþýndaki çiçekçiye sordum da Senden bir haber bile alamadým.
Geceniz sessizliði çökünce etrafa Çöp bidonlarýný karýþtýran insanlara Caddenin baþýndaki bardan çýkýp Evinin yolunu tutturan sarhoþlara Hatta sokaklarý süpüren çöpçülere bile Seni sordum da yine bir haber alamadým
Lapa lapa yaðan kara aldýrýþ etmeden Ýliklerime kadar iþleyen soðuða raðmen Dolaþýp durdum sabahlara kadar Seni bulmak, sana kavuþmak için Ezan okumak için camiye giden imama Namaza yetiþmek için koþturan amcaya Fýrýncýya, lokantacýya, salepçiye, büfeciye Kimlere sordumsa bir haber alamadým
Sonunda parktaki bir aðacýn altýnda Seni bulduðumda cansýz bedenin Donmak üzereydi eksi derecedeki soðuktan Sen bana kýrýldýn da ben farkýna varamadým Dünyayý terk edecek, yaþamýna son verecek Beni deli divane edecek kadar çok mu kýrýldýn Bir tanem, aþkým, biricik köpeðim darýlma bana Seni çok seviyorum KARABAÞ’ým benim.