HALDEŞ
berbat bir akþamdý, düpedüz þaki, melaneti felakete dönüþen;
ay bile ters yönden doðmuþtu sanki
sanki bin parçaydý yüzünden düþen.
deðerini yitirmiþti nesneler –
ne renkler renk, ne kokular kokuydu. bir sözcük nelere kadirmiþ meðer, bir anda yazgýmý kefeye koydu: kýrbaç gibi öttü ölümcül “bitti”, aktý kýrýk kaptan aþk denen yalan, gözlerinde aradým son ümidi…
ama gözler göz deðildi – kör duman! ben onlarý böyle hiç görmemiþtim kargýþlayan, sorgulayan, ürküten… inanýlýr þey deðildi bu bitim, böyle bir depreme layýk mýydým ben? beynimde korkunç bir þimþek çakýldý:
‘neydi bu gözleri vefasýz kýlan ? ‘
ve eli de gözlerinin aynýydý sinsice kayarken avuçlarýmdan. arkasýndan bakamadým, sonunda
onu çirkin bellersem, kahrolurdum. delinmiþ bir gemi gibiydim suda en güzel intihar düþleri kurdum…
derken bir yerlerden bir köpek geldi boynunda tasmayla, sevimli, ak pak… sahibince dýþlanmýþtý besbelli
“boþ ver” dedi, gözlerime bakarak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.