Düþlerin çatlak dudaðýnda biriktirdim acýyý Yüreðim heyelan Gündüzleri tamah ederim de bir kuru ekmeðe Geceler çetin ve zorba Kaldýrýmlarýn ayazý avutur yalnýzlýðýmý Isýt buz tutan ellerimi nefesinle berra…
Þefkatin izleri silinmiþ duvarlardan Üstelik ýþýklarý da matemli bu þehrin Aydýnlatmýyor minik yüreðimin umut evini Çið yaðmýþ saçlarýmda gezinir mi ellerin Merhametin þalýný salar mýsýn üstüme Üþüyorum berra Hasreti giydireli çok oldu sevgiye…
Kýrýk penceremde asýlý donuk bakýþlarým Gözlerim sevinçle hiç parlamadý ki Þubattý her mevsim...
Oysa Bahara koþan insanlar bilirim doludizgin Þimþek gürültüsünde týkarým kulaklarýmý Saðýrým berra En çok da acýmasýz yanlarýna…
Sýðýntý telaþlarýn gölgesinde Demlenen susuþlarýmý arþýnlarým her defasýnda Yanaklarýma düþen kirli yaþlarýma aldýrmadan Ve sorgulamadan hayatýn kinini Ben yaþamaya açým berra Her insan gibi…
3 ekim 2011 Kütahya
Züleyha Özbay Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Züleyha Özbay Bilgiç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.