Gülüyorsun bu þehrin bi yerlerin’de, baþka kahkahalarla avunuyorsun biliyorum. Hani bi cümle kurmak istersin’de dilini koyamazsýn ya hiç bir satýra, iþte bu yüzden yüzüm düþüyor yüzsüzlüðüne. Bana suskunluðu biçme, ben yaðmuruna adamýþým kendimi, daha fazla çoraklaþtýrma kelimelerimi. Ellerim ayrýlýk kokuyor hala. Uzun uzatýya yaþanýrken ...aþklar benim payýma gündelik sevdalar verme. Yakýþmaz bu benim adamlýðýma. Bilmiyorum, belki de bir baþkasýna dans ediyor gamzelerin. Aldýðýn zevkin onlar’dan belli olmasý ne acý.. Sen hiç aðlama’dan gülünür sanýyorsun. Oysa ben, gözyaþýn’da boðuyorum gülmeleri. Korkma ! Öldürmeye niyetim yok, çünkü dudaklarýmýn izi var hala yüzünde, kýyamýyorum. Biliyorum, benim sana yazdýðým her satýrý onun gözlerine bakarak okuyacaksýn, bundan’dýr satýrlarýmýn küf kokmasý. Sen yine’de naftalin niyetine dökme onun gözlerine beni.. Daha çok küf kokuyor adýn.
EmrahÖZAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emrah ÖZAY KarayeL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.