ne zaman ki
yaz ortasý
saðanak baþlar yaðmur
gizlenir yenik güneþ
sessizce
bulutlarýn arkasýnda
saðýlýr hüzün
sýzýya bulanýk söz
yakar dili
inler içerde aþk
yokluðu sönmeyen köz
yanar öz
tutuþur yürek
kaðýtlarýn üzerinde
ne masal biter
ne damlalar söndürür
arþa uzanan alevleri
apaçýk
günahlara salýnýr her özleyiþ
özlem
saydam bir acý çekiþ
durudur inleyiþ
ve bitiþe doðru
ölümcül bir bekleyiþ
ayak kaldýrýr tüm isyanlar
aðrýlý bir yangýdýr
elde kalan
zalimce sus bürünür
düþlerin yüceliðine
þiir de aðlar
bugün geçmiþe düþtükçe
þair de
tutup elinden karanlýðýn
bayat kokusunda yol alýnýr
hiç dinmeyen yalnýzlýðýn
yalvarýrým yaðmur
bu kadar çok yaðma
gelme böyle üzerime üzerime
zaten ne kaldý
anýlar gibi küflenmeye
atilla güler