Ben varya ben... diye baþlamak vardý
Küfürler dilimin ârýnda kaldý;
Kalbim fesatlaþtý, gönlüm karardý
Yaþantým þeytanýn kârýnda kaldý.
Ruhumla zýtlaþtým can kafesimde
Saðýr oldu nefsim yürek sesimde
Günaha bulaþtým her nefesimde
Cennetim cürmümün nârýnda kaldý.
Nefsimi besledim, gönlümü yordum
Gafletle büyüyen fena bir ur’dum
Amelsiz ilimle övünüp durdum
Her iyi niyetim yarýnda kaldý.
Ecelle randevum dedim hep ýrak
Ýnecek yok derken geldi son durak
Ahiret tarlasý tohumsuz, çorak
Aklým bir yokluðun varýnda kaldý.
Býrakmadým aksýn hýrsým sýzarken
Þehvim katmerleþti kalbi bozarken,
Alem gül baðýnda gezip tozarken
Gözlerim bahçenin hârýnda kaldý.
Sebatým olmadý hiç bir yararda
Geçmedi üç günüm ayný kararda
Beþikten mezara ömrüm zararda
Dünyada kazancým karýnda kaldý.
Daðlar kadar günah dünya hediyem
Ben yaptým, ben ettim, kime ne diyem
Ýþte böyle dostlar hayat bakiyem
Tövbem fiðanýmýn zârýnda kaldý.