Ah Çocukluðum! Çýkmaz sokaklarda son bulurdum Çünkü Sokaklar sen’di.
Kokusuna zerh düþtüðüm yaðmurlar yaðýyor bu þehirde Islanmaya korkuyorum Çünkü ýslaklýk sen’di Güncesine umutlarýmý sakladýðým kahkahalar kýsýr. Oysa Sen bana hep geç kalýrdýn Sevdiðin yaðmur sarýlýrdý dudaklarýma Bir adým kadar kuraktým sana. Þeffaf bir gökyüzü dökülüyor kirpiðime Elimde þemsiye Maviye ters düþen Þimdi hatýrladým da Sen bana hiç yaðmadýn.
...
Geleceksin zannederdim Uyanýr uyanmaz pencereye koþardým Sanki daha yeni çýkmýþsýn evden Kokun oda köþelerine saklanýrdý. Akþam gelmesi için uðurlardým yokluðunu Dudaklarýma dolanan bu yitirmiþlik Týpký sen.
Küçüktü ellerim ama biliyordum Hiç gelmeyecektin Keskin hatlarla örülü dudaklarýna dokunamayacaktým. Sen de biliyordun Hüznümü saklayan bulutlar gece aðlayacaktý. Akþam vakitlerinde yasýný tutacaktý saðýrlýðým Umutla el sallayacaktým. Ama Biliyordum sen hiç yaðmayacaktýn Ve ben hiç büyümeyecektim sana.
Birçok çocuðun fotoðrafýna baktým da bugün Hepsi sana benziyor. Sense elleri süt kokan yalnýzlýða Yalnýzlýksa lâl kusan aþka benziyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Meryem Ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.