Sevmeek

bahçeye indim,
beyaaz, melek gibii, bir portakal çiçeði..
arý hazretleri girmiþ koynuna çiçeðin,
çalýþýyor muu.. seviyor muu.. ne bileyim ben,
herhalde ikisi de var ki. bal çýkýyor bu iþten

ve arý ayrýldý çiçekten.. výzz.. gitti..
her neredeyse petek yurdu..
yaklaþýp yakýndan iyice inceledim çiçeði
en küçükk bir hasar yok.. aklýmm durdu
yine bembeyaaz.. yine meleek... çiçek

Zat-ý Perfect’im de böyledir iþte..
böyle severim.. böyle ayrýlýr býrakýrým
hasarsýz zararsýz çiziksiz.. çiçeðimi..
ne üzüp de giderim ne küsüp de giderim
yüklenip ayrýlýðý boynumu büküp de giderim..

be adam ayrýlmak niye, kýr dizini otur iþte
sevdiðinin dizinin dibinde, eteðinin postunda..
denir ise, derim ki;

amanýn dostlaar.. korkarým bir gün;
diye ki meselaa;
- öp bakim þunu.. öp öp.. hýýý! seni gidi senii..
- neyi Sultaným?, daha neresi kaldý..
- eteðimi.. eteðimi......

- ha???

hahahaaaa..
ne biçim bir þiir deðil mi......

Sosyal Medyada Paylaşın: