Ne biçim þey, þu ölüm,
Ne güzel bir þey.
Ortancalar boy alýr, kurtçuklar
Beslenirken gözbebeklerimden;
Sen, buðdaya patlayan tomurcuk,
Ekmek*sindir erkenden.
Sesin tek atýmlýk güherçilem
Mezar pazarlýðý daðýnýklýðýmsýn sen,
Kokunu, koynumdan alan rüzgar,
Saçýmý kýran, kanadýn, kolumdan arýböceðim, muhteþem.
Avucumdan, barajlar su içer,
Çocuktur, sesimde hayalarýný yýkayan,
Ýçimden balýklar geçer, madenler, aðaçlar,
Dilime, dudaðýma, mürekkep filizi eken.
Ey, yaðmur bulutu, ey, kar tutucum
Güneþ huysuzu, sen, köpek ulumam,
Gece düzenim, ay kýrýntým, niyetçi tavþaným;
Sen miydin o, bunamýydýn; þu gencecik ölüm
Aþka mýydým,
Ýnsan, insaný topraktan da besler...
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.