Irgat bir gün doðumunda,
Yere çakýlýyor kurþun sözcüklerim.
Tüm haþmetiyle dilimi yakýyor,
Lâl alfabesinden harflerim.
Yazgýsýyla sesleniyor bir yargýç,
Yüreðine zýrh giymiþ insanlara.
Anlamalarý olasý deðil yoksa,
Doðum lekeli ruhlarýyla.
Tecrit tamtamlarý çalarken gece,
Sevdakar lehçeli kumpas jönler,
Ýbriþimden urgan örüyor,
Ayaz yemiþ kadýnlara,
Boyunlarýnca.
Ýðfal edilmiþ karanfil kokusu,
Kucak kucak gezerken,
Çöl hüznüne gömülüyor.
Ve ancak,
Üçüncü sayfaya layýk görülüyor,
Çulsuz eþkiya bedenlerde.
Simsiyah gün doðarken sabaha,
Mezata çýkýyor darmaduman artýklar.
Esrik düzenciler yalpalatýyor mertliði,
Küfeciler taþýyor cenazeleri.
Ve ben,
Bir tekme savuruyorum
Hiç korkmadan taburesine hayallerimin.
Ay sönsün,
Namertliði gömsün.
Nevin Koçoðlu