Vaveyla

doðumgünlerimde söndürdüðüm mumlar þimdi yakmalýyým sizi;
karanlýkta ve bensizdir annem
bir aþka emanet etse de yanýmda olmayý ister
kefen çýplaklýðýnda öðretmeseydi büyümeyi



gizli odalar buldum kendime
yüzsüz insanlar
bucaksýz bir göðe boþalttým küfrün her rengini
her yaðmurda benim için sýzladý yapraklarý dallarýn
çitlembik aðaçlarýnýn gölgeleri yorgun

çelimsiz bir mevsim babasý adýný bilmediðim bu rüzgâr
kapýmda ekimden kalma yangýn külleri, ay rengi ölü çocuklar
karanlýklar sýzar dut lekeli avuçlarýna

uzadýkça saçlarým gece gider benden
seni andýkça ürperir yanaðýmda buse güllerin
ellerim hesabýný sorar baharlara
oysa bu ellerdi baharlarý topraðýna karan
bu ellerdi soðuk alnýnda can arayan
baharlardan bana ne

ýhlamurlar katili olmuþ kokunu yüklediðim iðdelerin
düþlerimi çalan kelebekler kanatsýz düþmüþ bahçene
hüznüne tutulduðum gelinciklerin aðýdý ninnilerin
can verir mi nisan bulutlarý bildiðim ölülere

kýzýlcýk þerbetine susamýþ çocukluðumla
ruhuna fýsýldadým bu þiiri
çýðlýk öncesi susma vaktimdeyim
anne bir sen duy sesimi

*
otuznisan / seni hiç yaþamamýþým gibi aðýr geliyor



Arzu Altýnçiçek
Sosyal Medyada Paylaşın: