Ne ketýlýn suyu kaynýyor sensiz Ne de kahvenin tadý var Dedim ya yaðmurlarý bile terk etti Her damlasýný bir melek indirirmiþ oysa Gittin diye melekler de gitti Koyu bir hüzün kapladý þehri **
Yokluðuna alýþayým diye Yakup’un sabrýný diliyorum Hasretin kýþ gibi hastalýklý olacak yüreðimde biliyorum Gece bu kadar gaddar olmamýþtý Yanaðýmdan gözyaþlarým inerken meleklerin Yaðmur damlasýný hatýrlayacaðýný mý sanýyor Bulutlar Þimdi helecandan týrnaklarýmý yiyorum Þuursuz bakýþlarým var ayna/ya/da Kýr/ý/k hikâyeler(in) den birisi daha ayrýlýðýn
Su gibi çýplak bir mevsim Kýyama duruyor dalgalar /içimde Gözü yaþlý ve u/mut/lu bir kadýn Derinlikse Yusuf’un kuyusu kadar Hâlbuki burada þeker (de) yok karýncalar… Bende elem Bende mor melal
Mehmet Türkmen
** Mükremin Karaca’ya aittir
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetturkmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.