VEBA
Soluyor, kuruyor, daðýlýyor yavaþ yavaþ...
Bak! nasýl da dökülmüþ heryere
Bulaþmýþ, hep bulaþýrdý, kirletir o
göremezsin
Gözlerin alýþmýþ pisliklere.
Havada aðýr bir koku
Tutmuyor kimse burnunu...
Korkunç bir veba...
Her yaþayaný ölüye, her tazeyi solguna, her varý yoða çeviren...
Ýlaç! Ýlaç! diye aðladý veba!
Kendi ellerini daðladý veba!
Bütün kaderini baðladý veba!
Yakardý, yakardý ve pislendi daima.
Biri geldi, uzattý asasýný;
Elimize kýymýk batar diye tutmadýlar.
Diðeri geldi sonra, bir avuç su vermeye;
Ama deldiler avuçlarýný.
Sonra öbürü geldi, korktular deðiþmekten ölesiye, mühürlediler görüntüsünü;
Unuttular dediklerini, evvela yüzünü.
Ýlaç! Ýlaç!
Ýlaç yok, sardý heryeri.
Býrakýn daðýlsýn, dökülsün, yokolsun.
Fena mý olur?
Hasta eli altýnda
Binlerce yýl zulm gören
Güzellikler kurtulsun!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.