Sanki her iþini bitirmiþ gibi
Önüne daðlarý yýkar Koðucu.
Ne bir yaþlý atlar ne de bir sabî
Kirliyi, temize döker Koðucu.
Bilinmez kimedir, neyedir kastý
Ne mahremi tanýr ne de bir dostu
Kapý eþiðine serince postu
Mevzuya inceden çöker koðucu.
Selâmsýz, sabahsýz her söze sarkar
Sonunu duymadan acele kalkar
Ne kuldan utanýr ne Hakk’tan korkar
Fitneyi , fücûru eker koðucu.
Taþýyýp haberi þer urbasýyla
Yayar her bir yöne en körpesiyle
Dövüþtürüp atý yem torbasýyla
Keyifle seyrine bakar koðucu.
Çýkarak kuytunun bir bucaðýndan
Salýnýr hanenin þen saçaðýndan
Ustadýr köçeðin en köçeðinden!
Yürekten huzuru söker koðucu.
Târiflere sýðmaz verdiði hasar
Bütün deðerleri derinden sarsar!
Becerip böðürse; et ve kan kusar!
Ateþi, kendine yakar Koðucu…