A N K A R A
Ne zaman kitabýmýn kapaðýný açsam,
Sarar beni sýcak bir uyku ..
Sýkýlsam, oda kapýsýný açsam,
Dumandan göremem ufku...
Bunalým için mi yaratýldýn ey Ankara?
Hiç insaf yok mu sende?
Her þey olsun istersin kendinde ..
Ne kadar okul varsa toplamýþsýn bir araya ..
Dumanlanmýþ, islenmiþ, sislenmiþsin...
Adýný çevirmiþler Ankara’dan en karaya ..
Hani güzel Ankara’ydýn sen?
Öyle söylerdi ozanlarýmýz ..
Hani senden yardým umardý bahtý karalar?
Böyle mi yardým edecektin onlara?
Ýlk kurulduðun günleri okuyorum da kitaplardan,
Dinlenmek için sana koþarmýþ insanlarýmýz ..
Tertemizmiþ havan, zehirle dolmazmýþ kanýmýz ..
Soruyorum sana, doðru mu bütün bunlar?
Öyle miydin elli yýl önceleri sen?
Öyleyse sana kim kýydý Ankara?
Kimler eyledi seni þimdi böyle kapkara?
Arif GÖLGE
(Ankara, 4 Aralýk 1983)
NOT: 1983 yýlýnda, Ankara’da çok yoðun bir hava kirliliði vardý. Nefes almakta bile zorlanýyorduk. Hatta gazeteler, "ANKARA" yerine "EN KARA" diye manþetler atýyorlardý. Bu þiir, o günlerde Cumhuriyet Öðrenci Yurdu’nda yazýlmýþtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.