ANADOLU'M

ANADOLU’M

Malazgirt’te
Türklük dumanýný tüttüren ocak.
Sana
Alparslan’dan, Melikþah’tan
Selâm var kucak kucak.
Diyorlar ki,
Aç, susuz, yalýn ayak
Yedi baþlý ejderhayla savaþtýk.
Yýlmadýk, usanmadýk.
Elimizde kýlýç, kalkan,
Besmeleyle açtýk kapýný.
Ana gibi
Anadolu koyduk adýný.

Fatih, Yavuz, Atatürk.
Daha niceleri…
Ayný masada ant içmiþ gibi
Sana sesleniyorlar:
“Biz
Þehit kanlarýyla
Yýkanmýþ topraðýnda
Türklüðün þanýný yükseltirken,
Gençlerin çiçek gibi açýyor,
Doðudan batýya,
Kuzeyden güneye,
Burcu burcu,
Senin kokunu yayýyorlardý.
Bugün ise
Yaban eller
Açan çiçeklerini zehirliyorlar.
Üzerinde benzi soluk
Güller, sümbüller türemiþ.
Gülün de sümbülün de
Kokusu içimize sinmiyor.
Belli ki suçlu deðil onlar.
Sembolü haç olan
O bahçeler varken…

O zaman
O zaman endiþe sarýyor bizi.
Çiçeklerinin
Yok olmasýndan korkuyoruz.
Sanma ki
Seni suçluyoruz Anadolu’m.
Biz
Atatürk, Fatih, Yavuz
Ýnan ki seni çok seviyoruz.
Dedikten sonra;
Hani
Kýraç daðlarýnda,
Yemyeþil ovalarýnda,
Beraber uçuyordu kuþlar.
Þimdi
Öbek öbek uçuþan
Kuþlarýný arýyoruz.
Bulamýyoruz
Çünkü
Kargalar saldýrýyor.
Ne bülbül var ne serçe”
Diyerek
Göz yaþlarýný sildiler.

Bu sözlerden pek etkilendim.
Dedim ki:
Can Anadolu’m
Türk kültürüyle yýkanmýþ
Temel taþlarýn sarsýlýrken,
Daðlarýnda kara bulutlar,
Zirvelerinde çakallar dolanýyor.
Seni sevenler vuslata ermemiþ.
Sana bakan gözler
Kör olmuþ sanki.
Aklýn nefse esir olduðu gibi
Bâtýlýn esiri olmuþlar.
Üzülme Anadolu’m üzülme.
Gün gelir
Çakallar avlanýr
Vatanda birlik saðlanýr.

Evet
Ben, sen, o
Hepimiz
Atatürk, Fatih, Yavuz.
Yeniden sana sesleniyoruz:



Nice zorluklarý
Ýçine sindiren toprak!
Anadolu’m
Þahidindir
Üstünde yeþeren yaprak.
Diriler,
Üzerinde rahat yaþarken,
Sanma ki,
Olanlara karþý ruhlar habersiz.
Elbette deðil…
Duy sesimizi Anadolu’m.
Silkin artýk!
Öyle silkin ki,
Ýçindeki ölüler
Dirilere þöyle haykýrsýn:
“Biz hakikat uykusundan uyandýk
Siz hâlâ gaflettesiniz.”


HÜSEYÝN KARAÇENGEL
Sosyal Medyada Paylaşın: