Bana geldiðinizde, Umut vardý gözlerinizde. Ama kuþku perdeleri örtüyordu, Bakýþlarýnýzý... Hemen araladým perdeyi, Hiç düþünmeden Ve de çekinmeden. Edemezdim zaten, düþlerinize, Karþýlýk vermeden.
Tebessümünüze, gülüþ, Gülüþünüze, sevgileniþ. Vermedim mi? Kolunuzu kaldýrdýðýnýzda sevinçten, Sarýlýp, sizi, Yüreðime gömmedim mi, Kucaklarken...? Oysa ne darbeler yemiþtim ben... Her uzanan eli, dost bilip tutarken.
Omuz vermek, Yeþertmek umutlarý, Bir nevi Tanrýyla bütünleþmek Demekti benim için. Gülen gözlerin, Yansýyan her sevincin Gururunu taþýyordu, Bu hassas yüreðim.
Renkler, þekiller deðiþirdi, Elbette zamanla. Bu ilk deðildi biten, Nice dostluklar bitmiþti hüsranla.
Yeþeren umutlar, Sizin olsun, dostlar...sizin! Vefa ve acý benim... Demiþtim ya! hayatý hep, Acsýyla severim.
Necati Dikmen
Sosyal Medyada Paylaşın:
nedi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.