Gezegen BeðenAntolojimYorumlarPaylaþTweetle Gezegen Karanlýk hücremde bir ýþýk arýyor bulamýyorum Örümcekler duvarlara aðlarýný örerken Bir rüyanýn son bölümündeyim Yüze çýkamýyorum Derinlik beni kendine çekiyor boðuluyorum Benim þu küçücük beynimde yeni bir çað doðuyor Senin gezegenine hemen hemen varmak üzreyim Üzerimde bedenimi gizleyen bir elbiseyle geldim Seni görüp kendi gezegenime döneceðim Ayaðýmýn altýnda dað Lale’leri açýyor Beni göremezsin ama sesimi duyabilirsin Yine hiç mevsimine girdik-Bu hýzlý dönüþ beni korkutuyor Buranýn penceresi yok güneþ girmiyor araftayým sanki Sana da oldu mu böyle varla yok arasý olmak Görünmez olsam da sarýlabiirsin bana Sesime doðru gel-Beni son bir kez kucakla Daha kaç bahar var ki þunun þurasýnda Eylül tam da ayrýlýþlarýn vedalarýn ayý Son bir kez daha kavuþmalýyýz hoþça kal demek için Yoksa yine son mu hiç mevsimine mi girdik