ateþe raðmen yanamazsýn,
ürperir bedenin güneþe raðmen
tepeden týrnaða ýslanýrsýn her saðnakta
susuz kalýrsýn yaðmura raðmen
aydýnlanmayý umarsýn karanlýktan
karanlýkta kaybolursun; ýþýða raðmen
aklýnýn çizdiði yoldur doðrusu, bilirsin
döner sýrtýný gidersin; kendine raðmen
ortasý yok varýlacak sonun
ya siyahsýn ya beyaz; bütün renklere raðmen
ya vardýðýnda anlayacaksýn, ya anladýðýna varacaksýn
belki de sen ölümü seçeceksin; yaþamana raðmen
dibe vurmadan silkelenmeli, atmalý safralarý
ruhundaki bütün uyuþukluða raðmen
her son bir baþlangýçtýr unutmamalý
önce kendinden kurtulmalý,
kendine raðmen...
17 mayýs 2010
Abdurrahman Güleç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
Düet can cana Özlemim Körebe Tablo "ve zaman usulca fısıldadı; bana bırak" Afet örtün üstümü kimse görmesin KİMBİLİR Hayat iklimi