senin gidiþlerine yollarda aðlarken ben yapma beni de aðlatacaksýn diyordun.
Ben aðlasam da sen üzülme diyordum sana bu gözyaþlarým sana olan sevgimdi özlemimdi içimde sakladýðým hasretimdi aslýnda aðlayýþlarým.
Sahil de kurþun yemiþ yavrusunun baþýnda gözyaþý döken bir martý gibi oluyordu gidiþlerin.
Ben çiçeklerin soluþuna hüzünleniyordum çünkü her gidiþin bir çiçek soluþu gibi oluyordu sen ise yüreðinde özlem götürüyordun giderken.
Hani arabanýn penceresinden bir bakýþýn vardý ya bana Özlemle Hüzünle… hasretle içimi nasýlda yakmýþtý dona kalmýþtým bir orman yangýnýn da yaþayan canlýlarýn yanýþý gibiydi o gidiþlerin týpký azrailin can alýþý gibiydi… ’’NiCel’’
Sosyal Medyada Paylaşın:
NiCel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.