Taksi bir çýkmaz sokaðýn nihayetinde durdu.. Çok þükür, en azýndan adresi bulmuþtu, Her þey öyle baþladý zaten. Bu bir zaaf anýydý; belki de canavarýn bugüne kadar hiç yaþamadýðý anlar...
Yaratýk çözülüyordu. Yüzünden þiddet ve nefret akan yaratýk, "Onlarý da sen mi öldürdün?" "Hayýr..."
"O öldürdü..." Adamýn omuzlarý titremeye baþlamýþtý. Canavarýn aðlamasýný yadýrgadý. Yoksa onun içinde de hâlâ insani bazý duygular mevcut muydu?
"Devam et," diye fýsýldadý usulca. "Bu betonun altýnda kimler yatýyor, biliyor musun?" "Hayýr" "Annen ve baban."
Genellikle seni kemerle döverdi. "Kimse duymasýn diye bodruma indirir, saatlerce, annen kendinden geçinceye kadar vururdu." Ben geçmiþi tam hatýrlayamýyorum. Net hatýrladýðým tek þey,
Annemin ve babamýn cesedi baþýnda gülen bir ben.
Hakkari/30
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fors_5 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.