GÜLMEYESİN SEN,

Ilýk bir ilk bahar akþamýn,da,
Ay ýþýðý altýnda sevdaya ritim tutan yýldýzlar eþliðinde,
Yorgun bakýþlarla oturmuþ iken dertler sahiline,

Hayatta kalma kavgasýnda olan martýlar þahitliðinde,
Sýrtýmda hasrete yýpranmýþ özleme köhnemiþ hýrka ile,
Yüreðimde kopan fýrtýnalarýný döküyor iken durgun sulara,

Geldin oturdun yanýma ben gibi yaralý dertli sandým seni,
Sen benim ben senin çalýnan umutlarýmýza merhem olalým istedim,
Yarýnlarýn limanýna demir attým sor saklanan yakamozlara,

Ne ettin sen zaman çalmadan son bahara hazanýn deðdi vefaya,
Yaprak olup sarardýn soldun döküldün benden bir baþka bahara,
Dertlerim bir iken sen tamamladýn yüz binlere gülmeyesin,

Yaþama hevesini unutasýn sen sensizliðin ile her þeyi daðýttým,
Yüreðimi iki parçaya böldüm birazýný denize saldým kýyýlarýna vursun,
Kalanýný topraða sakladým kurusun esen yel ile diyarýna savrulsun...

Baðýmsýz Þair Yazar Osman Dastan © 20/06/2020.04:30
Sosyal Medyada Paylaşın: