Caddeler sessizliðe bürünürken, Düþüyoruz kendi derdimize, Hafýzamýzý bir bir yitirirken, Düþlemekten öte bir þey gelmiyor elimizden.
Mevsimi yok þimdi esen rüzgarlarýn, Her yerde boran, Her yerde karayel var. Tutulduk fýrtýnanýn tam ortasýna, Nereye savruluyoruz bilemiyorum.
Her þey durdu, Takvim yapraklarý kopamýyor, Duygularýmýz da son bahar yapraklarý gibi, Ha düþtü düþüyor.
Sanýrým bu duygunun adý çaresizlik, Anlatmakla olmuyor, Konuþtuðumuz lisan anlaþýlmýyor. Çýkýþý yok sanki bu buhranýn, Yalnýz yaþýyor yalnýz ölüyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serkan BOL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.