ben bir Karadeniz kýzýyým ruhumun hudutsuz kýyýlarýnda gezinen içinde nice hüzünler barýndýran içi içine sýðmayan sevgi deryasýnda yüzen masmavi bir denizim
bazen coþkulu engin bir deniz kendi içinde dalga dalga köpürüp taþan bazen de hýrçýn bir anaforun gazabýndan sürüklenmekten kurtulmaya çalýþan denize aþýk bir martýyým feryadý semaya karýþan
kimi zaman dalgalarýn kucaðýnda deli bir poyrazým esip geçen kýþta buz tutmuþ gönülleri eriten yazda buz gibi esip serinleten kimi zaman da sessiz bir gemiyim mavi sularýn akýþýna kendini býrakan
ay yüzüm hep güleçtir benim yoktur hiç kimseye kötü bir sözüm ömrümün son deminde gitgide artýyor gamla,kederim aðlar oldu,benden önce gülen gözlerim derdimi içimdeki denize dökerim
kendimi dinlerken sükûnet içinde sessizce sen kimsin diyorum kendime ben ki;bir gülüþe aldanan hüzünlerin kýskacýnda kývranan þarkýlarla,türkülerle avunan solan bir çiçeðim,yapraklarý sararan
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ ☪️ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.