kalmasýn bu gecem aðarmasýn gökyüzüm var ile yokluk arasýnda kalayým merhametine muhtacým Ya Rab susmuþ oldu ruhum, esmedi çölün ortasýnda bahar, kayboldum buralarda buldum sandým, bulduðumu taþ oldum, çer çöp oldum olamadým bir pervane deðmedi ki ateþ ellerime
söndü içimde bir ateþ yaktým ellerimi, uçuþan dumanlardan bir ses deðdi gözlerime kulaklarým ise saðýr dilim lal mý oldu, Ya Rab buldum sandým, kayýp mý oldum maddi olmak, bir hücrede veya atom parçasýnda yaþamak var iken… yorgun düþtüm bu bedende
bilmem ki durmak için çok mu geç görmüyorum senden gayrýsýný, çok mu geç Ya Rab varlýðýnda yokum, yok oldum anne karný gibi gökyüzüm kala kaldým ne ileri ne de geri, kala kaldým
suya deðen zahirim görmedim, duyamadým, kaybettim manamý çok mu geç Ya Rab akýp giden bunca zaman, hýnca hýnç dolan hatýralarým duymadým, anlamadým, anlatamadým tutunmak istedim, düþmek gerekirken güvenmedim mi Ya Rab, aklým çýkacak þimdi kalbimden gözlerime dolan nedir sahi riyakarlýðým mý, yoksa suskunluðum mu
susmadým, susamadým çok mu geç Ya Rab, merhametten yoksun kalbime dokunmak kala kaldým, yürüdüm olmadý, durdum olmadý koþtum yine olmadý, sandým ki dünyalarý aþtým sandým ki yollarým hep doðru bir arpa boyu yol yürümedim, yürümemiþim kala kaldým, düþmeyen bir yaþýn içindeyim boðuluyorum… çok mu geç Ya Rab… Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammedammar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.