Kýzýl bir akþam vakti ruhun ayrýlýrken bedenden ve koþulsuz sevmiþken ölümü Bir martý kanadý sesinde Kýyýya vuran her dalgada yüreðime çarpýyor özlediðim her anýmýz Ki ben Sensiz ölmeyi sevmezdim sensiz nefes almayý sevmezdim. Ki ben seni güneþ bildim Güneþim dedim yar gözlerine…
Þimdi kýzýl bir akþamüstü Dayamýþsýn baþýný dizimin yerine soðuk musalla taþýna böyle z’amansýz gitmek hiç yakýþmadý sana Böyle kimsesiz býrakmak hiç yakýþmadý.
Ve gidiyorsun Güneþimi batýrýp, zifiri karanlýklara emanet edip en sevdiðini ardýna bakmadan gidiyorsun…