AHÝ EVRAN HASTANESÝ Gözlerindeki yakuttan pýrlantalar vurur, Ýlmin parmaklarýdýr dokunan Ve dudaklarýndan dökülen inciden sözlerdir, Çöl olmuþ bedenlerimizde, Pýnarlaþan, þifalaþan, O sihirli el… Kimlere, kimsesizlere kaç defa hayat vermiþtir, O aný yaþayanlar bilir! Birden açýlan o kapýdan, Yürüyen eceli geri döndüren, Merhametle yoðrulmuþ o doktorun, Mübarek teri soðumadan, Ve yaný baþýn da Beyaz gelinlikler içinde, Hemþerinin tatlý sesi: Nasýl moral verir insana. Sessiz çýðlýðýmýz hastanenin duvarýna çarparken, Nasýl ferahlatýr ruhumuzu. Onlar olmazsa, Biz ne yaparýz? Onlarsýz, Þifa olur mu umut olur mu? Kurak toprakta büyüyen Filize su verir gibi Çiçekler açar Ahi Evran’ýn kabrinde, güller…. Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.