kavminin son kuþuydu
durup penceresinin kenarýnda
sýnýfýnda kalmýþtý babasýnýn
deri yüzlü
keman sesli koltuðunda
hep ayný dururdu
bir güvercin ürkekliðine boðulurdu
her sabah okul arkadaþlarýndan
bir buket mektup alýrdý
günaydýnlar saðlýðýna
ah çocuk
ne kadar yalnýz kaldý deniðz
sýnýf kimsesiz
kavim sensiz
kavim siz
ah çocuk
nede erken kalktý
tren
arkasýnda
bir siren
o siren hep ayný siren
o raylarda
hep ayný makinist
ah çocuk
alýp götürmekse
azýcýk defter kalýntýsýný
bu sene
sýnýf kaldý
herkesin kaldýðý
o sýnýfta
sahi tren nerde kaldý
bir baþka
istasyonda
kalan
bir baþka
kavim yolcusu
ah çocuk
gitti de
kaldý arkanda
bir aðýt...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.