KELEBEK İLE PAPATYANIN AŞKI
KELEBEK ÝLE PAPATYANIN AÞKI
Ulu tanrým;
Minik bir canlý yarattýn,
Özenle iþledin kanatlarýna,
Renklerin en güzelini,
Saldýn tabiata,
Çok sevildi,
Ad verdik,
Kelebek dedik.
Çýrpar kanatlarýný,
Dans eder gibi gezinir.
Baktýkça bakasým gelir,
Ödüllendirir gözleri,
Aþýk eder yürekleri!
Ulu tanrým;
Hikmetinden sual olmaz.
Edemem sana sitem.
Ýki yüz yýl ömür verdin,
Gak gak diye öten þu kargaya.
Yeter mi minik kelebeðe,
Üç günlük ömür.
Büyük aþklar için,
Zaman gerek,
Ömür gerek...
Sýðdýrabilir mi kelebek,
Ölümsüz sevdasýný,
Üç günlük kýsa ömre?
Öðrenince uçmayý,
Fýrladý kozasýndan!
Yoktu fazla zamaný,
Uçtu uçtu...
Daðlar, tepeler aþtý,
Ulaþtý bir vadiye.
Tanýþtý rengarenk çiçeklerle...
Cezbetmedi hiç biri!
Ne güzellikleri,
Ne de hoþ kokularý.
Aradýðý deðildi gördükleri.
Gözüne bir papatyaya iliþti,
Vadinin derinliklerinde.
Afalladý!
Bilemedi ne yapacaðýný,
“Ne muhteþem çiçek!” dedi.
Tutamadý kendini!
Sokuluverdi yanýna,
Selamladý onu,
Tanýttý kendini...
Biraz nazlandý papatya,
Ama direnemedi fazla!
Aldý selamýný kelebeðin.
Sýkýlmýþtý yalnýzlýktan!
Baþladý aralarýnda tatlý bir sohbet...
Kelebek baþladý söze,
Anlattý hayat hikayesini,
Anlattý geçtiði ormanlarý,
Tepeleri, vadileri...
Diyaloða katýldý papatya,
O da kendinden söz etti .
Hoþlandýlar birbirlerinden.
Paylaþtýlar uzun geceleri,
Seyrettiler yýldýzlarý,
Eþlik ettiler,
Ateþ böceklerinin danslarýna.
Gündüz oldu,
Kullandý kanatlarýný kelebek,
Korudu papatyayý,
Güneþin yakýcý ýþýnlarýndan.
Ölümüne sevdi kelebek,
Deliler gibi.
Yanýndan ayrýlamadý papatyanýn.
Merak etti sevgisinin karþýlýðýný.
Söyleyemedi sevdiðini,
Korktu incitmekten papatyayý,
Kaybetmekten korktu...
Papatya da sevdi kelebeði!
O da söyleyemedi duygularýný,
Karþýlýksýz olabileceðini düþündü.
O da kaybetmekten korktu.
Mutluydu iki sevgili,
Sohbet ettiler...
Ama paylaþamadýlar sevgilerini,
Söyleyemediler aþklarýný.
Zaman kýsaydý,
Sayýlý günler geçip gitti.
Kelebek anladý zamanýnýn kalmadýðýný.
Gücü tükendi!
Papatyaya döndü,
Üzgündü!
Ayrýlmasý gerektiðini söyledi.
Þaþýrdý papatya!
Anlam veremedi ve sordu:
“Yanýmda mutsuz musun?”
“Hayýr” dedi kelebek.
“Bilakis, çok mutluyum!
Kelebeklerin ömrü üç gündür.
Tamamladým kýsa ömrümü,
Gitmeliyim artýk,
Kelebeklerin hiç ölmediði bir yere...”
Gücü kalmadý kelebeðin,
Son bir gayretle;
“Seni seviyorum” dedi.
Papatya donakaldý!
“Ben de” diyebildi sadece.
Kelebeðin erken ölümü,
Çok üzdü papatyayý.
Akýttý gözyaþlarýný yüreðine!
Sonra döküldü dilinden,
Keþkeler... keþkeler...
Gecikmiþ itiraflarýn keþkeleri.
Yapraklarý soldu papatyanýn,
Üzüntüden!...
Dökülmeye baþladý bir bir...
Her düþen yaprakta,
Seviyormuþ dedi içinden.
O günden sonra aþýklar yaþattý,
Papatya ile kelebeðin aþkýný...
Adýna papatya falý dediler.
Papatyalara sorar oldular,
Sevgiliye soramadýklarýný.
Yolduklarý her yaprakta dile geldi,
Aþkýn o sihirli sözcükleri:
Seviyor... sevmiyor...
Seviyor... sevmiyor...
Ömer Adar-2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.