BEN ÖĞRETMENİM

BEN ÖÐRETMENÝM
Ben yanarým, mum gibi eririm,
Iþýðým aydýnlatýr karanlýðý.
Acý tatlý hatýralarým yatar
Dað köylerinde.
Kulaðýmda duyulur çobanýn yanýk kaval sesi.
En güzel türküyü öðrencilerim söyler özüme.
Bugün yirmi dört kasým,
Geriye döndürüp öyle dinlemeliyim ki
Eskiden kalan plaðýmý…
Oturup kuþ sesleri arasýnda
Kavuþmalýyým, gözlerimi yumup
O güzel duygulara.
Berrak bir su gibi akmalý ruhuma
Sýcaklýðý, hissi, sevgisi,
O daðlarýn çiçeklerinin rehasý…
Bizim daðlar, bizim köyümüzdür oralar.
Ýþte böyle; bir kasým yaðmuru gibi
Özlemi vurur, insanýn yüreðini yaralar.

Ben öðretmenim,
Avaz avaz susarým da
Unutamam vefayý.
Ne kadar uzaklarda olursam olayým,
Ben býraksam bile
Yüreðim býrakmaz orayý!..
Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: