FLU SONBAHAR...

Flu sonbahar…
Gök kaygýlý, naçar bulutlarýn da yasý;
Demlendikçe akýl tutulmasý,
Gölgelendikçe ufkun seyrinde bir nida:
Zemzem suyuyla yýkanmýþ madem gök kubbe.

Kayýtlara geçen öfkesi Eylül’ün:
Beyaz zambaklardan çýkýp da yola
Varamadýðým o iþkilli yaka;
Ne de olsa panayýr yeri yüreðin zehri
Az sonra damlayacak gökdelenin nefsinden sýzan,
Bir de kelaynak kuþlarý gibiyim
Ne sair hece ne de yeknesak bunca günceyi
Soluklanýrken nakþettiðim,
Soldan saða yürekte saklý bilmece.

Ant içtim madem sevmeye
Sorun yok Allah’ým:
Senden gelen ne ise baþýmýn üstüne
Elemi de efkârý da boca ettim madem yüreðin zeminine
Varsýn dolup boþalayým her güz vakti
Yazý bile sonbahar bellemiþken
Ölsem ne çare?
Yaðmursuz günü sineme her çektiðimde,
Yas’a yüklü yaþlarým helal olsun evrene.

Zarar ziyan,
Aman Allah’ým nasýl bir temaþa?
Kurban olurum zemherilerin solan seyrine
Bir de kýraðý çalandan deðil de
Kulaðýma çalýnan ne ise
Gýybetten mütevellit onca yankýyý
Görmezden gelirim
Ne de olsa derviþin fikrine
Ýhanet edenlerden yana tesellim.

Ha þimdi ha yarýn,
Kayýtlarda buyur ettiðim nice ölü aný’m
Sonra da kusursuz ifþasý hüznün
El yordamý bulduðum deðil de
Yüreðin ufkunda saklý benliðin hicvi
Ve tutuklu bir kelamda olsun
Yanýk surelerde içime dolan ne ise doya doya sunsun
Günün hikmetini,
Sonra da hazýr ola geçerim
Geçit vermez lehçelerde kýyasýya dövünürken
Hak yolunda.

Zifiri olsa nakþeden ne fayda?
Gülle konuþup da bülbüle dönüþen yüreðin cengi
Bir susa bürünsem ne çare?
Gelincik misali madem ömrün ikbali,
Bunca hüzne dayanýp da
Kýrýlsam aniden ortadan ikiye,
Yalan mý söyle?

Arda kalan deðil de ar’dan onca sessizliðim;
Korkumdan deðil de
Asalettir giyindiðim
Hele ki süzmesi ömrün
Görünmez bir ikramýnda nefsin
Elbet yola gelecektir bunca kusurum:
Hâþâ, demem asla neden?
Sormam da asla bu mudur payýma düþen?

Sevdik seveli matemi
Büründük kisvesine madem mahremin,
Rabbim güç kuvvet ver þu faniye.
Alasý ömrün,
Sundurmasý hüznün,
Menþei aþkýn
Kýblesi maneviyatýn:
Sevdik seveli sevilenlerden olduk þükür.
Gittik gideli yol yorgunu þu gönül
Varsýn kelamýn biri bin para
Hele ki elemin eremediði mutluluk denen o mertebe.




Sosyal Medyada Paylaşın: