bugün 25 Şubat

Bugün 25 Þubat. Doðumgünüm…Çoktan yarýsýný geçtiðim hayat yolunda bir yýlý daha geride býraktým.Son 6 yýlda geçirdiðim gibi bir 25 Þubat aslýnda… tek bir farkla,diðer beþinde sen vardýn.Uzakta da olsa benim yanýmdaydýn.Beyaz bir güvercinimiz vardý bir kanadý sen diðer kanadý ben olduðumuz.Seninle benim aramda mekik dokurdu her gün hem de defalarca…Zavallýcýk gelip gitmekten bitap düþer ama yine de gýkýný çýkarmaz, iki lokma ekmek kýrýntýsýna, bir yudum suya talim ederdi.Herþeye raðmen yine de hiç þikayet etmez her haber getiriþinde yüzümüzün aldýðý o halden,gülümseyiþlerimizden en az bizim kadar mutlu olurdu.
Güvercinimiz hala burada ama artýk bir kanadý yok.Öylesine eksik,öylesine tutuk,öylesine buruk,öylesine anlamsýz.Birden bire yok olan kanadýnýn acýsýný çekiyor benimle birlikte yasýný tutuyor.Yediði iki lokma ekmek kýrýntýsýný,içtiði bir yudum suyu bile istemez oldu artýk.Sanki “Hayýr ben artýk görevimi yapamýyorum.Bunlarý yiyip içmeye hakkým yok!” der gibi bakýyor yüzüme.Ne eski neþesi kaldý,ne yüzündeki o gülümsemesi…
Oysa kanatlarý tamken böyle miydi zavallýcýk? O kadar özgür,o kadar mutlu o kadar hayat doluyken þimdi benimle beraber o da yaþlandý.Ben 1 yýlý geride býrakýrken o 10 yýl birden yaþlanmýþ gibi…Artýk yaþamak bile istemiyor, boynu bükük… Sen varken buram buram yaþam sevinci kokan gözlerindeki o ýþýltý kayboldu. Gözlerinin gözlerimle buluþmasýný istemiyorcasýna kaçýrýyor benden gözlerini.Sen gittin gidiþinle beraber özgürlüðü de yok artýk güvercinin.
Sen varken geceleri yýldýz yýldýz damlýyordu umutlar,sen varken gökyüzünden daha mavi, gökyüzü kadar sonsuzdu hayaller.Hepsinin içinde sen vardýn.Her biri gökkuþaðý kadar ulaþýlmaz oldu þimdi.Görüyorum,koþuyorum gökkuþaðýna doðru.Ama ben koþtukça uzaklaþýyor benden.Ýþte o an bir kere daha anlýyorum imkansýzý sevmeyi.
Þimdilerde ne haldeyim,nasýlým,nerdeyim ben bile bilmiyorum.Yokluðunda ne renk var,ne koku, ne zaman. Ne de mekan.Hepsi anlamýný yitirdi dünyamda.Gök mavisi hayallerimi yosunlar kapladý.Simsiyah bir dünyada öylesine çaresiz,bedbaht,yapayalnýzým.Kör kuyularýn o ýssýz karanlýðýna atýlmýþ bir taþ misali düþtükçe düþüyorum en dibe doðru. Düþtükçe daha da artýyor karanlýðým.Söyle bana kimler çýkaracak düþtüðüm karanlýklardan?Kimlerin gücü yetecek beni kurtarmaya yokluðunda?Yokluðunda kim canýma can, nefesime nefes olacak?Hangi sahte sevgi beni hayata baðlayacak?
Biliyorum gittiðin yerden þu an beni görüyorsun.Benim ellerimin yerine bir baþkasýnýn elleri þu an ellerinde.Gözlerinde bir baþkasýnýn gözleri.Kimbilir bensizliðe çoktan alýþtýn.Kimbilir belki de çoktan unuttun bile daha dün” CANIIMMM” dediðin beni.
Ama inan bana sevdiðim; nasýl ki güneþ her sabah doðmayý unutmuyorsa,nasýl ki mevsimler birbiri ardýna sýralanýp gelmeyi unutmuyorlarsa ben de seni hiç unutmayacaðým.Bu can bu bedende oldukça seni hep seveceðim ve birgün döneceksin ümidiyle bekleyeceðim.BIKMADAN, USANMADAN, YORULMADAN…
BEKLEYEN

Sosyal Medyada Paylaşın: