bir balýðýn öpücüðüne sýðýndýk ve arýlarýn hýþmýna uðradý Phaselis halký hayata veda ettiler.. oysa biz yaþama veda edemeyecek kadar sevdalýydýk...
ödünç aldýk Pegasus ’u Bellorephantes ’ten ve göç ettik Phaselis ’ten Knidos ’a çýplak Afrodit heykelinin memelerinde emdik ebedi sevda iksirini iki kavruk aþýktýk Hitit güneþinde....
þimdi Ani ’de közde demlenen çay tadýndayýz... ayaklarýmýz arpaçayýn bulanýklýðýnda ve hoyratca koþuyor kýsraklar yeþil platolarda peri kýzým yamacýmda...
dostlar... insan sevdikçe ölümsüzleþiyor... hiç bitmeyen çocuk gülüþleri gibi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ezop Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.