Gün batmaya yakın... Bembeyaz martılar renk değiştirirken, gözlerinde hasret kalmış sevgililerin hüznünü taşımaya başlarlar... Giden gemilere çaresizce tutunur, deniz kokusuyla sarhoş olurlar...

Böyle vakitler, sahipsiz kalmış bir sigaranın kendini tüketmesini andırır vuslatsızlık...

Gri bir havuz olur alınan nefes... Denizde gel-gitler...

Gök gürültüsü ürküttükçe, kararsız adımlar attırır, kendi gölgelerinden kaçar olur insanlar. Bir kentin karası işler yüreklere...


Uzaklar hep bilinmeyene ait gizemi saklar. Günün pembe yalanları, gecenin rengini oluşturur...

Herkes kendi masalını taşır yüreğinde... Ayrılık, hasreti içerken... Gözler,gök mavi olur.  Sensizlik asılı kalır şakaklarıma... 


Bilirsin, ıslaktır sevdanın öteki yüzü... Yollarda hep son-bahardan kalma izler saklıdır. 

Her şehir kendi karanlığınına  gömüldüğü vakit, mil çekilir gözlere... Tenime dokunup geçer samyeli... 

Yokluğun çıkar ceplerimden, hep aynı renkte isyan eder bütün yapraklar...

Sen uzaktasın diye, bir kent içine kapanır. Zaman hiç geçmez. Kime adını sorsan, herkes Eylül olur...

Şimdi benim adım Eylül...




Ser’can Saraca _______ MaviGölgE