BÖLÜM 3 EŞİĞİNE VARDIM YA PİR

Raşit Bey ve Müdürümüz daha önce ayarlamışlardı gece kalınacak yeri: KırŞehir İmam-Hatip Lisesi Öğrenci Pansiyonunda kalacaktık. Öyle de oldu. Gece saat bir gibi, hatta belki de daha ileri bir saatte Kırşehir İmam-Hatip Lisesi bahçesi önünde korna çalaraktan uyandırdık nöbetçi öğretmen ve idareciyi.

Zavallılar saatlerce beklemişler bizim gelmemizi. Adamların önünde ezim ezim ezilerek özürler, bahaneler , artık aklınıza ne gelirse…Mesela iki defa lastiğimiz patlamış. Beş defa çiş molası vermek zorunda kalmışız…Yollarda yol yapım çalışmaları filan varmış…Mış mış da mış mış…Külliyen palavra tabii ki.

Neyse efendim erkek öğrenci ve öğretmenler ayrı bir binada, kız öğrenciler de ayrı bir binada olmak üzere yatakhanelere dağılıp derin bir uykuya daldık. Ertesi gün Kırşehir’in içini dolaşacağız oradan da Kapadokya’ya gideceğiz…Erken kalkmak lazım.

Sabahın çok erken saatlerinde Okulun nöbetçi öğretmeni bizi uyandırdı ve kahvaltıya davet etti. Kendi okulumuz da yatılı olduğu için hiç yabancılık çekmeden okulda kalan bir kaç öğrenci ve öğretmen-idareci ile kahvaltı yapıp yola revan olduk.

Kırşehir’in içinde ilk durağımız Caca Bey Külliyesi oldu. Burası hem bir rasathane, hem de medrese imiş. Anadolu Selçuklu Hükümdarı Gıyaseddin Keyhüsrev in oğlu Kılıçarslan döneminde, Kırşehir de bulunan Ceceli aşiretinin beyi Bahaaddin Caca nın oğlu Nureddin tarafından 1272 de yaptırılmış olan bu külliyeden günümüze yine de bir şeyler kalabilmiş. Cacabey Medresesi nin asıl ünü, medresenin dışında, cümle kapısının bulunduğu kuzeydoğu ve kuzeybatı köşelerinde birer, batı cephesinin tam ortasında bir olmak üzere toplam üç adet, füzeye benzeyen sütunun yer almasıdır ( Ben aynen Apollo 11 e benzettim bir tanesini . Oldukça benziyordu )

Daha sonra Ahi Evran Türbesine gittik. Öğrenciler derslerimden adını duydukları Ahi Evran’ın türbesini görmekten son derece mutlu oldular. Onlara Ahi Evran’ı bir kez de orada anlatmanın tadı bir başkaydı. Ahiliğin, temeli ahlak ve doğruluk üzerine kurulmuş olan bir din ve meslek teşkilatı olduğunu…Lonca dediğimiz meslek teşkilatını bir kez de burada anlattım. Hâla yaşatılıyormuş bu gelenek Kırşehir’de…

Ahi Evran 1171-1261 yıllarında yaşamıştır. Doğum yeri Hoy ve asıl adı Mahmut bin Ahmed El Hoyidir Hoy’lu Ahmet’in oğlu Mahmut ) Lakabı Nasırüddindir.( Dinin Yardımcısı )

Muhyiddîn İbni Arabî ve hocası Evhadüddîn Kirmânî’yle birlikte 1205 yılında Anadolu’ya gelen Ahi Evran, Evhadüddîn’le birlikte çeşitli Anadolu şehirlerini dolaşmıştır. Vaazlarında bir yandan esnafa dünya ve ahiret işlerini düzenli hâle getirmeleri için nasihatlerde bulunurken öte yandan yaklaşan Moğol tehlikesine karşı Anadolu halkının kuvvetlenip teşkilâtlanması için çalışmıştır

Önce Kayseri’ye gelerek burada dericilikle uğraşmış…Zamanla çok sevilmiş ve 32 çeşit esnaf ve sanatkar zümresinin lideri sayılmıştır. I. Alaaddin Keykubat zamanında Konya’ya yerleştirilmiş, sonra Denizli’de yaşamış,, Sonra tekrar Konya’ya dönmüş ancak Mevlana’nın dostu Şems-i Tebrizi’nin öldürülmesi olayından sonra pek çok ahi cezalandırılırken Ahi Evran da Kırşehir’e sürgün edilmiş ve ömrünün kalan on beş senesini Kırşehir’de geçirmiştir.

Ahi Evran türbesi ziyareti de bittikten sonra Müdür Bey çocuklara : ‘’Şimdi bu geziye biraz eğlence katalım. Mayo ve şortlarınız yanınızda değil mi?’’ diye sordu…’’Haydaaa…Ne mayosu, ne şortu şimdi ? Kırşehir’de deniz var da bizim mi haberimiz yok acaba?’’ Çocuklar da alık alık bize bakıyorlar ‘’ Hocam hayırdır Kırşehir’e deniz geldi de biz mi duymadık?’’ dedim. Cevap verdi müdürümüz ‘’ Sami Bey yoksa çocuklara söylemediniz mi mayo ve şortlarını almalarını. Burada çok güzel kaplıcalar var. Kaplıcaya gidecektik ‘’

Söylememiştim. Diğer arkadaşlar da söylememişti. İyi ki de söylememiştik. Bir de kaplıcalara gitseydik o gezi hayatta iki günde tamamlanmazdı. Daha Hacı Bektaş ve Ürgüp vardı sırada.

Neyse…Yalandan kim ölmüş…Bulduk bir sürü yalan ve müdürümüzün öfkesini kabartmadan yola revan olduk. Zaten öğrencilerin bir kısmı ha bire sorup duruyor Hacı Bektaş’a ne zaman gideceğiz diye. Gruptaki öğrencilerin neredeyse yarısı alevi ve onlar çok çok merak ediyor, bir an önce görmek istiyorlar Hacı Bektaş-ı Velinin Türbesini.

Neyse Efendim. Hacı Bektaş ilçesine vardık ve doğruca Hacı Bektaş-ı Veli Türbesine yöneldik. Türbe önüne geldik ki aman Allah’ım aman…İğne atsan yere düşmeyecek kadar kalabalık. Bizim müdür ve arkadaşlar arabadan iner inmez nasıl ettiler, nasıl yaptılar bilmiyorum gözden kayboldular. Bir tek ben varım arabanın dibinde öyle salak salak etrafa ve bu kalabalığa bakan.

Derken Efendim oldukça kalabalık bir grup gayet nizami bir şekilde tek sıra oldu.Türbenin dış kapısından başlayarak kapıların eşiğini öperek içeri girmeye başladılar.( Dört kapı ve dört eşik var ) Uzun bir kuyruktu. Hepsi ama hepsi böyle giriyordu ana türbe binasına. Ben kuyruğun en sonundaydım. Kapı önüne geldiğimde ‘’ Her halde buraya girmenin usulü bu ‘’ diye düşünerekten eğildim. Tam eşiği öpecekken baktım ensemden tutan bir el beni ayağa kaldırdı. Bizim Müdür Necati Bey…Meğer o da benim gibi geride kalmış.

-Ne yapıyorsun Sami Bey? Niçin eğildin?
-Hocam baksana herkes kapı eşiklerini öperek girdi içeriye. Şimdi millete ayıp olmasın. Ben de öpeyim dediydim.
-Sen alevi misin?
-Yooo
-Yahu anlamadın mı o eşik öpenler alevi. Sen bildiğin gibi gir.

Neyse efendim öpmeden girdim içeri. Ama bir şey hoşuma gitti burada…Alevisi sünnisi bu ülkenin kardeş milleti yek vücut olduğunu adeta tüm dünyaya ilan ediyordu orada. Bir de orada yatan zatın ululuğu karşısında biraz edep, biraz kendini bilme açısından türbeye giriş kapısı oldukça alçak yapılmıştı. Öyle kazık gibi değil, boynunuzu eğerek giriyordunuz türbeye. Edeple yani…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hacıbektaş anıları bitmedi. Birazı da yarına kalsın…Yarın da Ürgüp’e gidip, görelim şu peri milletinin bacalarını.