Selam meselci. İyi misin?

Beni soracaksan hemen cevaplayayım(söyleyeyim): Çok kötü durumdayım. Tahmin edemeyeceğin kadar berbat haldeyim. Çöküyorum. Çöküntülerim eziyor beni. Toplayamıyorum sebeb-i ben enkazımı. Güç, sıfırlanmış bedenimde. Derman dersen uzağımda keyfine bakıyor. Bir kelebek dokunsa vücuduma, hemen yerlere yuvarlanacağım. O biçim, zavallı görünümdeyim...


Elma kokusu, ölüm kokusuna dönüşmüş ağzımda...


Ben, bazen yaşayan bir ölü gibiyim...


Hareketsizliğim tavan yapıyor mesela. Mesela konuşurken, dertleşirken meselsiz kaldığıma şahit oluyorum. Canım sıkıyor canımdan...


Körleşiyor duygularım. Kalbimi unutuyor gibi oluyorum. Hissizleşme seanslarım çoğalıyor yaşadıkça. Gün gördükçe, ömrümden ıraklaşıyorum. Yaş halkalarım onar onar adımlıyor zamanı. Vakitsiz ve ibresiz düşüyorum kendime karşı. Aynalarda kendime bakarken, irkiliyorum gayr-i ihtiyari. Sonra üşüyorum. Sonra ağlıyorum. Sonra kayboluyorum kendimden ve herkesten...


Ellerimde sımsıkı tuttuğum kalem, çürüyor avuçlarımda beklemekten. Bir haller oluyor bana, idrak edemiyorum yönümü. Pozitifliğim dağılıyor, artılarım azalıyor. Ruhum sayısız parçaya bölünüyor. Kirpiklerime tanımadığım şehirler asılı kalıyor. Başımda tek bir saç teli yerinde sakinleşmiyor, her biri ayrı ülkeye kaçıyor sanki. Büyük dileklerle semaya uçurduğum uçurtmalarım, ihanet ediyor mai göğüme. Yeryüzüm desen, tam d-a-r-m-a-d-a-ğ-ı-n-ı-k...


Hastayım meselci. Ruhum incinmiş gibi.. Üstümden Dünya ağırlığında tren geçmiş gibi.. Damarlarım birbirine küskün gibi.. Güneş ışığı, uğramıyor haneme. Birileri şiddetli şiddetli dövüyor duvarlarımı! Şiirlerimi okuyan, öylesine okuyor gibi.. Kurguladıklarım gerçek gibi algılanıyor tanımadığım insanlar arasından...


Gözlerim ve sözlerim aynı çizgide yürümüyor ne yapsam...


Anlayacağım vaziyetim yaman. Ve iyi ki sen varsın. Yoksa çoktan ismim ölüler arasında dolaşmıştı...