Eski dünyalıdır şiir, ama hep yenidir. Duyarlılığımızın kaynağı bundandır. Kendisi için vardır, terler, hak eder ve yaşar. Öylesine içtendir. Ve bu yüzden özveriye, içtenliğin dayattığı, onun kıldığı vazgeçilmez bu ereğe; geleceğini omuzlarında taşımaya yazgılıdır, yenilenmekle yükümlüdür. Bu demektir ki, şiir salt kendinin aracıdır. Bu ona yeter.

Çünkü şiir, doğal oluşun, bilinçliliğin, ve edinimin yalın ve saf somutlanışıdır. Baskıya, egemenliğe paramın ve mülkün hayatımızın her karışında baş vurduğu ve başardığı karşı koyuştur. İnsanlık hazinesinin, tüm deney ve birikim olanağıyla mümkün olan en yetkin düzeyde birey imbiğinden rafine somutlanıştır. İç güdülerin baskısının azaldığı anda, onların verdiği acı ve mutluluğun, doğayı kendinde aşmanın üretimidir şiir.

Şiir bir uzlaşmazlıktır. Hem gerçekliğin katıksız içtenliği ve ayak sesi, hem de kendi var oluş ilkesi olarak, hem gerçeklilikle, hem kendisiyle uzlaşmazlıktır. Bu yeni durmadan özgürleşme tutkusu içindeki insanın yalın sesi oluş, şiirin, sanatla şu ya da bu ölçüde haşır neşir her insanda uç vermesinin, duyduğunu şiirle insani bütüne katma özleminin dolaysız nedenidir. Ama şiir, her sözcüğünde, Promete’ nin acısını yoğunlaştırılmış olarak yaratıcısına yaşatır. Çünkü gerçekliğin katılaşmış biçimi, onu sımsıkı kavrar, ezer, içindeki tohumun yeni bir biçim almasını durdurmaya çabalar. Şiir bu acıya dayanamayanı terk eder. O, kendisi uğrundaki sonsuz çilenin, karşılıksız adanışın, mutlu acılara ödenen sonsuz övgünün armağanıdır.

Şiir, direneni, savaşanı, yılmayanı korur, yorulmadan taşır sırtında. Eskinin yük olan yanlarından kurtarır, özgürleştirir. Yanlışı yıkar, en sessiz, en etkili kışkırtıcı ve yıkıcı odur. Dokunduğu yerde izi kalır. İnsanın yaşamı dönüştürmede , en gerçek, en doğru, haklı ve sonsuz imkanıdır.

Rirsos unda, Nazlm’ ında yenilmezliği bu yüzdendir.

Çünkü şiir insanın yenilmezliğidir.