10. bölüm
Suskunluğumun dili
Elimdeki ilahım, kalemim
Yüreğimin sesi, engel tanımayanım
Yazıyorum işte, bir hayat hikâyesi
Gururlu, utangaç, korku dolu çocukluğum
Ve hayata baş kaldıran birisi!
Suskun, sabırlı, karşılık beklemeyenim
Asla hileye boyun eğmeyenim
Yüreğimin sözcüsü kalemim.
Yaz bir daha yaz, sözü hiç bitmeyenim.

İşte böyle söylenecekler hiç bitmiyor, yoruluyorum ara veriyorum ama bitmiyor.
6 çocuklu ailenin 2. kızıydım, adım yeterdi ama yetmedi 4 kız daha doğdu, ama onlara bakılırsa en anormal düşüncelere sahip olan sadece bendim. Annemle pek uzlaşamazdım, ama onu çok severdim.
Sevgimi kolay belli edebilen biri yapıya sahip değildim, soğukkanlı görünüşüm altında sevgi dolu bir kalbe sahiptim, o kendimi koruma zırhıydı, yıllarca yüzümden gitmedi, soğuk ve suskun, görüntüm beni hep yalnız bıraktı.
Oysa herkesten daha çok seviyordum insanları, ama onların yüreğinde bana yönelen sevgiyi samimi bulamıyordum, çıkarcı ve Riyakârdılar veya ben öyle algıladım, kim bilir!
Bir şey vardı ki onlardan farklıydım, yaşadığım toplum aradığımı bana veremiyordu, fark buydu. Şimdi onları suçlamıyorum, ALLAH farklılıklarla getiriyordu insanları dünyaya kimsenin suçu değildi, kimse sorumlu değildi, benim yaşadıklarımdan ve yaşattıklarımdan ben mutlu değildim, diye bencillik etmek yanlış, mutsuz ettiklerimin hesabını kim verecek?

İnsan yaşadıkça görüyor yanlışları, gerçi yanlışını hiç göremeden ölüp gidenler az değil ama ben benim yalnişlarımı düzeltmekle mükelleftim, iyi bir örnek teşkil etmek bütün gayem.

Devamı var