İnsanın anlata bileceği nede çok şey vardır bilirimsiniz, önemli olan dinleye bilecek birini bulmaktı, ben hiç bulamadım, yargısız ve sorgusuz dinleyen hiç olmadı etrafımda, herkes bana anlattı, dinledim lakin beni dinleyen hiç olmadı, belki de ben konuşma özürlüydüm kim bilir! Çocuk yaşlarımdan beri böyleydim hayatımın büyük bölümü yalnızlık hissi içinde geçti.
Ama herkesin bir konuşa bileceği arkadaşı olmalı, buna dost denilemez ama bir arkadaş mutlaka olmalı. Ben bulamadım!

Hep suçu kendimde aradım, sonuç olarak suçluluk duygum katılaştı, eleştiriler karşısında şiddetli tepki verir hale geldim, bu yanlıştı, kimse mükemmel değilmiş sonunda anladım, beni sevip arkadaş olmak isteyenler kusurlarımla sevip saygı duymalıydı, doğru olan buydu. Bunu anladığım da Bir baktım ki herkes beni sever sayarmış farkında olmayan benmişim, çünkü kendimi o kadar suçlu ve yetersiz buluyordum ki, gerçekleri görmemiştim, bunu şimdi çok iyi biliyorum. Beni tanıyan her kes saygıyla ve sevgiyle yaklaşıyor, bunu fark ettiğimden bu yana gerçeği gördüm.

Oysa benim gerçek sorunum kafa yapıma göre bir arkadaş bulamayışımdı, içinde yaşamak zorunda olduğum çevrede bulmak çok zordu, görüntüm sosyal yaşantım, onlarla aynıydı fakat düşünceler ve bilgi donanımım asla aynı değildi, bir kısmına doğuştan sahip tim bunların, geri kalanlarını dinleyerek okuyarak araştırarak kazandım. Kitaplar bana ne kattı? Ben onlardan pek bir şey öğrenmedim, içimde var olanı ortaya çıkmasına yardımcı oldular, her insanda bir cevher gizlidir, önemli olan onu fark edip ortaya çıkarmaktı, bunu bana kitaplar anlattı, yazı yazmak ise çok daha faydalıydı, kimseye anlatamadıklarım ve ifade edemediklerimi ancak yazarak ifade ettim, içinden çıkamadığım duygularımdan kurtuluş yolu buldum, önce kendimi kendime kanıtladım, sonra okuma gönüllüsü olan internet arkadaşlarımla paylaştım, herkes beni anladı mı bilmem, ama herkes için faydalı yazılar yazdığıma inanarak yazıyorum, isteyen fayda bulacaktır, ben çok yazmaktan çok fayda buldum!

Akrabalarım ve çevrem bana hep şunu sordu neden öğrenme gereği duyuyorsun ne işe yarar bu bilgiler diyorlardı, hala da böyle yaklaşıyorlar, yazılarımı asla okumuyorlar ve onlara konuşarak anlatmamı istiyorlar, anlatmaya çalışıyorum, daha cümlemi bitirmeme fırsat vermeden yorum yapmaya kalkıyorlar, sinirlerim geriliyor gerildiğim an eskiye dönüyorum, gücüm kırılıyor, öfkeme yenik düşüyorum ve gerçek benliğim değil de eskiden kalan bastırılmış öfke kırıntıları Ortaya çıkıyor, susmak zorunda kalıyorum, oysa akrabalarımla sevgi ve saygı ortamında mutlu olmayı diliyorum, ne onlara ulaşa biliyorum ne de gerçek beni tanımalarını sağlaya biliyorum.

O kadar zor durum ki kendini doğru ifade edememek, çocuklarıma bile kendimi yeterince ifade edemiyorum, onlar beni anlıyorlar, konuşmakta hala güçlük çeksem de, onlar beni tanıyor sorun yok, ama diğer insanlar da beni tanısın ve onlara da yol göstereyim istiyorum. Belki bir gün başarırım, tüm dileğim budur.