2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
951
Okunma
Sevgilim,
bir yoldun, yürürken büyüdüğüm. Yormadı beni sana
gelişlerim. Karanlığın bir perde gibi üzerimde
sıyrıldığında sana varmaları düşledim.
İçimde yanan vuslatın bir köz gibi umutlarımı
alevlendirdiğini bil. Yalnızlığın merkezindeydim ve çekim
kuvvetine takılırdı hülyalarım. İpsiz uçurtma misali
sonsuzluğa bırakmış kendini belirsizlikte yüzen bir ben
vardı içinde seni taşıyan. Biriken bekleyişlerimi alıp
kapını çalabilmeyi düşledim can havinim.
Anladım ki; asal sayılar gibiydik ne bölünebilir ne de
bütünleyebilirdik birbirimizi.
sude nur haylazca
Şiirin sahibi
Cevap Yaz