Bir an cenneti gördüm sandım, ruhunu hissetmek rengini açmıştı siyahın... Matemler artık siyah değildi. Bir an gözlerinde ve gülüşünde kayboldum sandım, hayat benden çıkıp sana doğru yol almıştı. Sen herkesin olabilirdin ama bana senden düşen tek pay, sensizliğin artıklarıydı. Sensizlikten bile helâl lokma geçmemişti yüreğime. Yokluğunun karmaşasında tavanı ezberledim, bana bakan birileri olmalıydı, konuşabileceğim birileri...
Gecenin dostluğu sabaha kadardı, şarkılar gideceğim yere kadar eşlik ederlerdi orta yolu da yoktu ki yalnızlığın, en iyisi tavanın gözlerime uzanan yolda dertlerime deva olmasıydı. Gözlerime sen sürdü gözyaşlarım, yüreğimde en büyük yeri kapmışsın. Senden sonra ayakta kaldı sevdiklerim, gönlümün tahtı her daim senindi. Eğer bunu bilmek isteseydin yüreğinin ateşinde bile soğuyabilirdim.

Gidişinle birlikte bir an, sensizliğin ilk on beş saniyesinde cehennemi yaşadım sandım. Sonrasında ne üşüdüm, ne yandım... Bir an gözüm daldı yüreğinin öksüz hâlinde. "Gel bana, hiç üşümezsin..." diyemem ki. Mevsim yazdı, şimdi sonbahar... Çokça hüzün yaşadım çaresizliğinin ılık facialarında, sonradan yaktı cehennemin, senden sonraki yok oluşlarımda. O vakit tavan bile çare olamadı hıçkırıklarıma, konuşamadım. Bana gölgem bile sarılmadı gittiğinden beri, yokluğunla üşümenin yokluğunla yanmak olduğunu öğretmemiştin, bu acının hep birlikte provasını yapmalıydık sevdiğini sandığım yüreğimle... Yanmak üşümek, üşümek yanmak ve donmak kül olmakken, ben bezdim artık! Nereye baksam sensizliği görüyorum. Yeşil sarıya aşık olmuşken, turuncunun sarıya olan aşkı karşılıksız mı kalmalıydı?

Kim sevmişti, kim bakmış, kim beslemişti yarım sevgileri? İşte her şey böylece sona eriyordu. Yarım kalbinin kalbime selam yollamasıyla başlayan o büyük aşk, kalbine öpücük bile konduramadan sona eriyordu. Bir an yaşarken, bir anda öldüm sandım.

Gülümse... Sessiz sinemamız başlıyor, koynunda uyumalıydım aşkının, bu acıya yüreğim dayanmıyor ve bedenim adının çığlıklarında kavruluyor. Bulamazsın ki yüreğimi, yandı bitti kül oldu! Sözde çok sevdiğin ben, artık yaşamıyor.

Dilara AKSOY