((Bu yazı ilk halini kaybetti. Netin ya da laptop’un azizliğine uğradı(m). Olan bana oldu. Üzüntüm büyük oldu. Yine de hırs yapıp, aşağıdaki cümleler çıktı ortaya. Belki ilk hali şahaneydi, belki de böyle olması daha gerekliydi yazının. Bilmiyorum. Bildiğim, pes etmeyip yazımı tekrar yazmaya kalkıştığım...))

Fena hastayım...

Sonbahar ya da kışın hasta olduğumu hatırlamıyorum şu 24 yıllık ömrümde. Hep yazın nezleyi kaparım. Başka hastalık uğramazdı yanıma. Değişik bir insanım. Kabul ediyorum. İtiraf ediyorum bu ayrıcaklı halimin istisnalığını...

Bir iki gündür şiddeti artan nezle ve öksürük ile mücadele ediyorum. Bir tanesi olsaydı neyse. Gel gör de ikisi de saldırıyor baş kısmıma. Onlarla hiçbir husumetim yok, peşinen söyleyeyim. Yemek yemek, konuşmak namünkün haletler olmuş. Sesim kısılmış...


Fena Hastayım...

Hasta vaziyetimle hastalığımı karalıyorum. Belki diner acısı, belki unuturum umudu var bende. Oysa ben ki sonbahar geldi mi, çok sevinen bir herifim. Millet hasta hasta dolaşırken, ben maraton koşuyorum havalar soğuduğunda...

Çağ değişmiş. Baksanıza hastaların kervanına katılmışım habersiz. Onlarla anlaşmak zor olacak galiba. Zor uyum sağlarım hapşırlarına ve ühü ühülerine. Şimdi Avrasya Maratonu’na hazırlıyor olmalıydım. Ne işim var hastalar ordusunun içerisinde. Allah’ım beni kurtar!..


Fena hastayım. Canım baya pasta istiyor meselci Doktor...

Alışkın değilim üşümeye. Bedenen ve ruhen üşüyorum. Resmen üşüyorum. Öyle böyle değil. Biri ne kötü durumda olduğumu görmeli. Zayıflığıma yenik düşeblirim her an...



Fena hastayım. Yasım susacak gibi değil. İyileşmeliyim kimseden yardım dilemeden. Kendime bakmalıyım. Genelgeçer’e artık kuşkuyla bakmalıyım. Ne zaman başa ne geleceği kimse kestiremez. Ben de dahil olmalıyım bu tümceye...


Hasta olmak elimizde olmayabilirim ancak iyileşmek bize bağlı. Hastalıktan kurtulmak psikolojik bir duygu. Kurtulurum’a inanırsan çabuk iyileşirsin.

Bu karar benim, senin, onun ve hepimizin ortak kaderi...


Hastasız günler, herkesle olsun...