Ömrüme açan kardelen, çerçeveletilmiş bir resimde avutamadım birikimlerini. Can çatladı kibrin güzergâhında.

Ne bir yolun başlangıcı ne de sonudur sevdayla kavgan. Gel, in ruhuma. Ki didişsin davam.

Bir senfoni çalıyor beni benden, yakıyor sana borçlu nağmeler dudaklarımı. Of bir dinlesen aynı kulaktan, bak nasıl cinnet geçirtecek salınan. Buram buram hüzün kokusudur bizi bize saydıran.

Beyazı yakıştırsam kendime, küser baharın. Bilirim de, darılmam gecenin laciverdinde üşüyen yüreğimle.

Yanığım kuşkanadıyla tanışan umutlara.

Eriyen kar altında kalmış kalp çarpıntın, yenilip güneşe.

Oy benim bal tadında gülüşüm, ay kırığı gamzem, yaslan yıldızlara ki kayabilesin aç avuçlarıma.


Ah yüreğimin mahşeri, dağılma yakamozların kurban edildiği gölde dolaşan anın kısmetsizliğiyle.

Ne kaş kandırdı bizi ne de göz..! Ruh kaynattı bizi ve de öz..! Yerküre olamazdı bize köz..!


Sude Nur Haylazca