Aceleyle bir şeyler karalıyordu. Mumun titrek alevinde gözleri kapanıyordu yorgunluktan, ama durmaksızın yazıyordu. Olmuyor karalıyordu. Olmuyor kâğıdı buruşturup atıyordu. Kalkıp odada dolaşıyor, kalemi ağzına götürüp kemirmeye başlıyordu. Gözleri kısılıyor, dalıyordu sanki düşüncelere. Birden masasına dönüp başlıyordu tekrar yazmaya. Bir sayfa daha bitiyor ve diğerlerinin üzerine ekliyordu. Bir kahve alıp arkasına yaslanıyor. İlk yudumu alacakken doğruluyor ve önündeki beyaz kâğıda dalıyordu. Başlıyordu yazmaya. Yine bilindik sahne, yine karalamalar ve yine buruşturulup atılan kâğıtlar. Elleri acımaya başlayıncaya kadar yazmak, durmaksızın yazmak, yazmak, yazmak...
Biliyor muydu acaba onu bekleyeni?

Birden doğruldu ve perdesi olmayan cama yürüdü. Bir karanlığa dikti gözlerini. Zaman durdu, öylece kaldı. Cama vuran yağmur damlacıklarıyla sıçradı bir anda. Tekrar telaşlandı. Hızlı adımlarla masasına döndü. O çok sevdiği kalemini aldı eline başladı yazmaya. Birkaç satır sonra tükendi mürekkebi. Bir nokta koyamamıştı. Elleri iki yanına düştü, sanki her şey bitmişti. Başını arkaya dayadı gözleri kapandı uykuya daldı usul usul. Sırtına saplanan bir sızı yine çalmıştı uykusunu. Nefes alışları ağırlaşmıştı alnında ter tanecikleri çoğalıyordu. Tekrar doğruldu ve masadaki beyaz kâğıda baktı. Derin bir nefes almaya çalıştı. Gittikçe artan sızı izin vermedi buna. Elinde kâğıt arkasına yaslandı ve gözleri kapandı. Başını arkaya, kolları yana, elindeki kağıdı yere düştü. Bitiremediği son şiiri hayatı gibi yarım kalmıştı :

Sen vuslatını beklerken yaşamayı unuttuğum
Sen sol yanıma inanılmaz acılar veren
Sen sevginin tohumlarını biçerken nefret eken
Sen ömrümü düşen kirpiğine feda ettiğim
Sen ölümden önce gelemeyen kara sevdam

Sevdiğini beklerken Azrail’e takılan bir şair.