Yine kendi tezatlığını yaşıyor dünya.Kendi büyüklüğüne rağmen sığdıramıyor insanoğlunu gönlüne.Yine zıtlıklara hapsolmuş dünya.Onca bolluğuna rağmen doyuramıyor insanoğlunu. Adı konulmuş çoktan: ben diyeyim bahane siz deyin kıtlık, bunca bolluğa rağmen.
Kendi zıtlığında dünya. Siyah beyaza hapsolmuş yine.Yüzü kara insan gönlü karaya emanet. Gözleri büyük dünyanın görür herşeyi anında. Uydudan bile seyreder bir sineği. Ama göremiyor kara çocuğu ve sineğini. Gönlü kara insanoğlu.Kulağı var duyar herşeyi. Bir ucunda olanı duyar anında.Kara çocuğun çığlığını duymuyor.Ulaşır eli her tarafa. Nerde duyarsa o iki kelimeyi koşar oraya; maden,petrol. Değer etmiyor heralde dünya için : HAYAT
Kendi kalabalığını yaşıyor dünya. Nüfusun çok arttığından dem vuruyor. Artan nüfus neden elinden tutmuyor kara çocuğun. Tutuyorda neden yetmiyor. Kendi mutluluğunu yaşıyor dünya. Özgürülük koyduğu şeyin içinde dönüüp duruyor. Şen kahkahalar atıyor. Kendi icadında görünce kara çocuğu bir an susuyor. Ve sadece susuyor. Ama bilmiyor kara çocuğunda susadığını. Evet koşuyor bazen. Burdayım diyor. Diyorda neden kara çocuğun acısı dinmiyor?
Ne oldu da jara çocuk böyle oldu? Sormuyor. Soruyorda kızarıyor. Kendini buluyor ardında.
En son teknolojiyi üretiyor dünya. En siyah lekeyi beyaz yapıyorda en KARA LEKE’yi neden beyazlatamıyor. Alan olmayı biliyor ve alması gerektiğini alıyorda neden vermiyor ya da vermesi gerektiğini bilmiyor.
Uzakları yakın etti dünya.’’ En uzun mesafe...’’ diye başlıyor söze. Kara kıta neden uzak geliyor.
Kendince isim koymuş her kıtasına. Kıta ismide adamına göre mi konuyor: KARA KITA
Afrika boynuzu yanıyor. Bunca iletişim aracına rağmen dünya kulağını tıkamış duymuyor.Afrika aç,boynuzaç.Kulak neden cevap vermiyor. Neden kendini tıkıyor. Kulak kendini ne kadar tıkar bilmiyorum ama ’’ Boynuz kulağı geçiyor’’.