Kılıç kumaşları delip vücuda girince gözleri büyüdü. Daha da bastırdım. Ağzından bir hırıltı çıktı. Bana bakıyordu. Sanki her şeyi geri alabileceğime inanıyor, bu anı hiç yaşanmamış sayabileceğimizi düşünüyordu. Öyle olmadı. Çift yüzlü kılıcın ucu sırtından çıkmıştı bile. Bal rengi gözleri vardı.

“Yüzünü seyretmeyi bırak kahrolası!”

Başımı sesin geldiği yöne çevirdim: Çok kızmıştı.

“Bana bakmayı da bırak. Neyin var senin? Ölüp gideceksin.”

Ayağımı adamın göğsüne yasladım ve kılıcı geri çektim.

“Niye arkamdan ayrıldın? İkimizi de Hades’e göndereceksin.”

Dövüşün heyecanıyla en temel kuralları ard arda çiğnemiştim. En önemlisi sırtdaşımı terketmiştim. Koşarak yerimi aldım. Devam ettik.

Sardis satrabının ordusu dağılıyordu. Savaş düzenimizi gevşetebilir, kaçanları kovalayabilirdik. Peşlerine düşecekken beni tuttu:

“Bırak, bu süvarilerin işi.”

Kalkanımı sırtıma asıp, elimde kılıçla yere düşmüş Pers askerlerinin arasında dolaşmaya başladım. Arkamdan seslendi:

“Dürtmek için kılıç yerine mızrak kullan! Yaklaşıp riske girme.”

Yaralı olup olmadıklarını anlamak için dürtüyor, eğer yaşıyorlarsa mızrağı göğüslerine saplıyordum. Kılıcı tercih ederdim; onu geri çekmek daha kolaydı. Yine de söz dinledim.

Ölülerin üzerinde fazla bir şey yoktu.

“Daha bereketli olur zannediyordum.”

“Bunlar Darius’un Ölümsüzleri değil. Sıradan köylüler. Evleri bile tamtakırdır. Unutma evlat, en önemli ganimet dövüş sonunda ayakta kalmaktır. Gel, toplanıyoruz.”

Akşam çadırın önüne oturduğumuzda şaraplar dağıtıldı. Elinde toprak kadehiyle Kallikles aramıza oturdu.

“Ee, nasıldı ilk gününüz? Beğendin mi genç Leukos’un dövüşmesini?”

“Bana ilk günlerimi anımsattı. Ben de onun gibi gözü kara ve aceleciydim. Her gencin yaptığı hataları o da yaptı. Ama yüreği yıllardır savaş meydanlarında kılıç sallıyor gibiydi. Gurur duydum oğlumla.”

Babamın bu sözleri üzerine yüzüm kızardı. Ordular karşı karşıya geldiklerinde nasıl titrediğimi görmemiş olamazdı. Ama babamdı işte. Dayanayım diye sırtını bana vermişti.

Yıllar sonra, yatağında ölürken bana:

“Savaş alanında olmalıydı evlat, sırt sırtayken olmalıydı. Kalkanının gölgesine düşmeliydim, eve onun üzerinde dönmeliydim. Şimdi kocakarılardan ne farkım kaldı?” demişti.

Ben de onun adını oğluma verdim, kalkanını da ona emanet ettim. Yine sırtsırtayız, eski günlerdeki gibi.