Öncelikle; yazılarınızda hâkim olan samimi, sıkıcı olmayan, sürükleyen, akıcı üslubunuz neticesindeki haklı başarınız için samimi olarak tebrikler.

İlk birkaç yazınızdaki kurgu ve konu seçiminde, teknik ve dil kullanımında, yarı marjinal diyebileceğimiz, genelden ziyade meraklısına hitap eden “fırıncının kızı” formatında, poşetlik “very hard!” üslubunuzdan dolayı, inan olsun gizli gizli okuyordum sizi. Maazallah, ya bir gören olursa diye. Sanki dili “kem” olanın gönlü “nur” olmaz diye bir kural varmış gibi, bir ön yargı, bir ön yargı sormayın gitsin.

İlk yazılarınızdaki “ekmek arası kaşar” kıvamı son yazılarınıza doğru “pilav üstü az kuru” hüviyetine büründü, neredeyse dadından yenmiyor hani. Mizah üzerine çaktırmadan serpiştirilen duygu yüklü satırlar ile “abazan yazarın” yerini “ailemizin yazarı” aldı tabiri caizse. Aman ha “abazan yazar” derken küçümseme veya hakaret olarak algılamayın lütfen, zira toplumumuzda tabu olarak sayılan fantezi içerikli, elastiki yazılar yazabilmek, hem kabiliyet hem de cesaret istediği için öyle her babayiğit yazarın harcı olmasa gerek. Yaklaşık bir buçuk yıllık üyeliğim boyunca okuduğum; böyle yatak odası dekorlu, karyola gıcırtılı yazılar yazan yazar sayısı bir elin parmakları kadar bile değildir(Gözümden kaçanlarda olabilir), Aklımda kalanlar, kulakları çınlasın bir “Engin Tatlıtürk” dostumuz bir de siz. Bu yüzden bir daha tebrikler.

Eee, şayet bana sorarsanız, “abazan yazarımıza” saygı duymakla beraber tercihimi “ailemizin yazarından” yana kullanıyorum.

Tebrikler, saygılar, selamlar.