KAYNAKTAN DERYAYA

LEBİDERYA

NEHRİSEVDAMA - 5

GEL SEVGİLİM KOLLARIMA



Ey sevgili;



Tuzakların kurulu olduğu bir dünyada; yaşantıyı kâbus eden varlıklar, na yazık ki; adına insan (!) denen mahlûklardır.



Sahte dostluk inşasının; en küçük menfaat yelinde yerle bir edildiği, adamlığın kimsesizler kabristanında en derin yerde gömülü, unutulmuş bir meftadan ibaret olduğu; kuru bir kelimeye sığdırıldığı gerçeği bütün acımasızlığı ile yalan dünyanın, sahte yaşantısı olarak hiç bir zaman gündemden düşmediği zamandayız.



İnsanı insan yapan değerlerin yerle bir edildiği, insanlık kurallarının; ahlaksız montajlarla yeniden yapılandırıldığı ve maskeli yüzler ile riyayla süslenmiş sözlere kurban seçildiği bütün azamet ve aleniyetiyle gözler önündedir.



Günlük hayat içinde; insani değerlerin varlığını anlamak imkânsız hale gelmiştir.



Ey sevgili;



Kendimi yalnızlığın karalığında; ışık bekleyen; "İnsana meftun, insanlığa mahkum." Ederek; tek kişilik "Küflü hücreye." Hapsetmiştim.



Bu hücrenin mazgallarından bir ışık sızacak ve; "Ey Yalnızkurt, bu ışığı gör." Diyecekti.



Bu ışık ki; beni yeniden hayata döndürecektir.



İliklerime kadar yalnızdım.



İliklerime kadar kimsesiz....



Yalnızlık girdap da olsa, azap da olsa;



"Yalakaların, sürüngenlerin, sahtekârların, riyakârların, düzenbazlaların, madrabazların, şaklabanların, soytarıların, ahlaksızların, kurmazların, tefecilerin, kaplazanların, arsızların, hızrsızların, nursuzların, sülüklerin, akreplerin, yılanların, sahte din bezirgânlarının, sistem şakşakçılarının, bilimum kapı kullarının ve onların kulluk yaptıkları kalpleri mühürlenmiş haysiyet fukaralarının." var oldukları, geçerli akçe sayıldıkları kuru kalabalıklar içinde; maskeli dolaşmaktan yüzbin kere iyidir.





Ey sevgili;



Işığı hep bekledim; umut ışığı, sevgi ışığı;

Sevgi ışığı hiçbir zaman batmayan bir pürnur, sönmeyen gurur, yürekte onurdur...



İşte bu ışığı hep bekledim.



Birgün,

Herhangi bir gün bu ışık mazgallardan sızacaktı...



Yüreğime "Sevgi." Yazacaktı...



Ey sevgili;



Öyle bir sızdın ki;



Yüreğime öyle bir yazdın ki;



Kaderim, alın yazım

Yalnızlıkta nur ayazım

Bir arada nârlı yazım

Son virajda ilkbaharım

Ben seninle

Ben seninle

Bu iki kişilik dünyada

Doya doya, duya duya yaşama varım...



Seninle sana doymak...

Her yerde seni duymak

Senin;

Narin zarif kollarında uyumak...



Ne kadar da özlemişim...

Meğer hayatın ta kendisiymiş



Seninle;

Aşk’ı ispatlamak...

Dünyanın Cennet’iymiş;

İki kişilik dünyada yaşamak.



İkimize ait kumsal,

İkimize ait, deniz,

Ve;

Sakladığımız gizemimiz

Sevgilim;

İkimiz bir bedeniz...



İkimize ait bir şehir

İkimize ait berrak bir nehir

Ve;

İkimiz bir yürekte şükrederiz

Yürekten göklere yükseliriz

Allah bir, Allah bir, Allah bir...



Kirden ayıklandığım;

Yalnızlığımı atlattığım

Ömrümüze;

Ab-ı hayat yudumlattığım

İşte budur;

Senin nefesinden tattığım...



Yüreğimin nadide çiçeği

Yaşantımın ebedi ölçeği

İki cihanımın nurlu, sırlı

Ateşli

Alevli

Közlü; tek ama, tek gerçeği...



Zaman durdu;

Bütün yorgunluğumu unuttum



Seninle bir yol tuttum



Şimdi seni yüreğime mahkum ettim

Çünkü;

Çünkü

Çünkü sen beni; sana meftun ettin...



Ey sevgili;

Şimdi gel kollarıma

İzlerine kurban olduğum

Gel birtanem

Gel sevgilim

Gel yüreğim

Vallahi çok beklettin

Ey sevgili;

Sır’la sabrı harmanladım

Hasatından "Sevda." Doğdu

Bu sevdanın adresine

Gökyüzünden rahmet yağdı

Yüreğimde sen beklerken

Gözlerimde yaş ağladı

Damlaları bağrımızda

İkimizi bir dağladı

Gel sevgilim kollarıma



Sensin benim gururum

Ben seni seviyorum

Bizi bize;

Kalubelâ defterinde

Kayıttaki sır bağladı...

Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum

Gel sevgilim kollarıma...



KADİR DURAK - FETHİYE / MUĞLA