ADI YOK Kİ 8
AMA BEN GÖZYAŞLARINDA BOĞULURUM
Ne güzel anne olmak bir su damlasıyken kocaman bir derya olmak sanki.
Hep büyümek hep büyümek.. sevgi denizinde çoğalmak gibi bir şey.
Şöyle düşünüyorum bu dünya yaratılırken tek gaye insanların çoğalması değilmiş,çocuk sahibi olmak yaşama daha çok pencere açmak ve farklı bakış açılarını da getiriyormuş.
Evet bundan önceki yazımda Adı yok ki 7 oğullarımı yazmıştım,zaten bu adı yok ki serisi sadece ben olacak,düşünüyorum bir gün belki hayatımı bu şekilde yazabilirim.
Nasılsa bir gün gideceğiz ve bunlar bir iz olarak kalacak ya da gerilerde bıraktığımız bir yürek sesi.
Bu sabah o kadar duygulandım ki ve halen etkisindeyim, küçücük oğlum bana ;Ama Ben Gözyaşların da Boğulurum Anne ; dedi.
Bu beni ve kalbimi vurdu, aslında bu sözler yaşantımıza ve gideceğimiz yola yön veren sözler.
Kalbim, ah yıllardır taşıdığım ya da beni taşıyan kalbim kim bilir ne vurgunlar yemiş.
Kimi zaman direk farkında olarak çoğu zaman sa habersizce.
Oğlum ciğerim beni o kadar seviyor ki o sevgi ona büyük kelimeler kullandırıyor sevgi onun kalbini de şaha kaldırıyor.
Acaba diyorum ben mi böyle sevgiyi hep yoğun yaşıyorum ya da çocuklarını yalnız büyüten diğer annelerde öylemi.
Ayrılık ateşten bir ok.... gerçekten öyle.
Oğlum kısacık bir tatile giderken bile içim yanıyor,ben küçük o büyük oluyor ağlama anne üzülme ben kısa gideceğim, hem bak ağlarsan ben gözyaşların da boğulurum diyor.

Ayrılık ateşten bir ok Nazlı yardan hiç haber yok Benim derdim herkesten çok Ben nasıl yanmıyam dağlar İçine düştüm bir selin Kimse sormaz nedir halin Nazlı yarim olmuş gelin Ben nasıl yanmıyam dağlar Bu sevgi de bir masalmış Yar ellerle zevke dalmış Unut diye haber salmış Ben nasıl yanmıyam dağlar

Ne zaman var oldu insan sevdalar başladı,ayrılıklar.
Kimse ayrılık istemiyor ,kilometreler kimsenin işine gelmiyor.
Aslında şunu düşünemiyoruz yaşadığımız her zor görünen durum bizi sağlama götüren en güzel törpüleyicidir aslında.
Ne mi yaparız çaresizliğe düştüğümüzde çabalamayı öğreniriz, sağa gideriz sola gideriz ve en sonunda bir köşede uyumaya bırakılmış terkedilmiş umutlarımıza sarılırız.
Gecelere açarız gözlerimizi bakarız o kapkaranlık geceden bile umut bekleriz,bel ki dökülür dudaklarımızdan belki evet gece gündüzle acır bana umutları bırakır kucağıma.
Hayat da bir yerlerde yufkalıklar devam ediyor, bir tek sen ya da yüreğin değil duygu sahibi,bak oğlun küçük oğlun senide geçmiş yüreği ağlarsan ben boğulurum diyor.
Keşke diyorum düşünüyorum ,sevgiler hep masum olsa aşklarında alt yapısı geçmişteki sevdalara dayansa güçlü olsa sürse sürse..
Sürer mi şu zamanda, kimse yorulmak istemezken herkes kısa yol ararken ne olacak peki uzun yolları kime kalacak.
Nerede o ter dökülen aşklar.?
Bunun sebebi nedir mi bence yalnızlıktan korkan biz,o kadar kolay mı herkes kaçarsa eğer yalnızlık kime kalacak.
Aslında en güzel sevdalar yalnızlıktan doğar, yorulmaktan geçer.
Ben mi ,sevdayı sevdiklerimin en güzel cümlelerinde en sıcak gülüşlerinde yaşıyorum,geceden aşkı diliyorum gelmese de bekliyorum.
Beklerken en sıcak cümlelere sarılıyorum,aslında aşk yalnızlıkta çoğalıyor.
SEVGİY SE ŞU CÜMLELERDE PATLIYOR..!!!!!!!!!!!
ANNE AMA AĞLARSAN, GÖZYAŞLARIN DA BOĞULURUM BEN...!!!!!!!!!!!
Hatice Nilüfer Karataş