Çiçek almak için bir kadın gerekir. Bir kere aldınız mı onu verecek bir kadın her zaman bulabilirsiniz, olmadı yoldan geçenbirinin eline tutuşturursunuz. Ama çiçekçiye girdiğinizde yardıma ihtiyacınız vardır. Tek başınıza alamaz değilsiniz, alırsınız. Fakat çiçeklerin dilini bilmiyorsanız güllerin dikenlerinde de asılı kalırsınız.

O kadar çaresizdim ki Ece beni kıramadı. Yürüdük, hem de çok yürüdük. Yol boyunca, yılların alışkanlığı, sohbet ettik. Bu sefer ben doluydum, o dinledi. Uzun uzun Cansu’yla ilişkimizden bahsettim: Onunla çıktığımız son tatilden, o tatilden kavga dövüş dönüşümüzden, en son olarak da Cansu’nun çıkmış olduğu ve uzattığı iş gezisinden. Ece dinledi. Bir şey söylemesini ya da yapmasını beklemiyordum. Biri beni dinlemeliydi; Cansu dinlemiyordu.

Evime yaklaşırken Ece çiçek almamı önerdi. Kocaman bir buket yaptırmalı, Cansu’nun evinde görünür bir yere koymalıymışım. Yeni bir başlangıç yapmak istediğimi gösterirmiş. Düşündüm, olabilirdi. Cansu o öğleden sonra dönüyordu. Kendisini karşılayan bir buket farklı gelebilirdi.

Çingeneyi ve alacağım çiçekleri Ece seçti. Kocaman bir buket yaptırdı, kucağıma uzattı. Çiçeklerin kollarımda iğreti durduklarını düşündüm. Katlanacaktım. Cansu için katlanacaktım.

Ece’den ayrılıp Cansu’nun evine gittim. Yolculuğu sırasınca saksılarına bakmam için anahtarını vermişti. Evini tanıyordum, bir vazo bulmam zor olmadı. Çiçeklerin saplarını kesip vazoya yerleştirdim. Yazılı bir Hoşgeldin! kartı bırakmayı düşündüm, sonra vazgeçtim. Çiçeklerin bu mesajı veriyor olmalıydı. Sonra bir odaya geçip, o gelene kadar kitap okudum.

Cansu geldi. Kapıyı çalmadı, anahtarıyla açtı. Evde olmamı beklemiyor gibiydi. Bana baktı. Yüzü çok şey söylüyordu. Biz ise susuyorduk. Banyodan diş fırçamı, askılıktan ceketimi aldım ve çıktım. Geziyi bana dönmemek için uzatmıştı.

Akşama doğru telefonla aradı. Ona çiçekleri atabileceğini söyledim. O da zaten arkamdan attığını söyledi. Bir şey demedim.

Çiçek almak için bir kadın gerekir. Vermek içinse nasıl olsa birisini bulursunuz.